Jesień trwa w najlepsze, a ja przenoszę ją z otoczenia na swój talerz. Powiem Wam, że dyni nie używam zbyt często w swojej kuchni, ale przekonując się do niej teraz, poprzez poznawanie smakowych i zdrowotnych walorów mogę stwierdzić tak: jak dobrze że jesteś, moja kulinarna inspiracjo!. Z dyni robi się kotleciki, zupy, kremy, a na słodko rozmaite babeczki, ciasteczka i serniczki. Jej wszechstronność to ogromny plus, ale i małe utrapienie dla osoby wiecznie niezdecydowanej (jak ja), która nigdy nie wie, co tak właściwie ma ochotę ugotować i zjeść, co będzie wystarczająco dobre by i tym razem stworzyć mały kuchenno-fotograficzny plan. Ale gdzieś, kiedyś, niedawno pojawiła się myśl, by stworzyć naleśniki w nieco innej odsłonie niż połączenie szpinaku i sera które darzę sympatią przeogromną. Samej gramatury i w ogóle przepisu na ciasto naleśnikowe nie podaję dlatego, że mi nigdy z żadnego przepisu nie wychodzą. Zawsze w trakcie smażenia muszę do ciasta a to dodać: jeszcze jedno jajko, a to jeszcze więcej mąki, a to jeszcze odrobinę wody i tłuszczu... wszystko też zależy od patelni, a z tym także bywa różnie. Także wierzę, że w naleśnikowej kwestii radzicie sobie znacznie lepiej niż ja. Od siebie mogę tylko dodać, że w moich, ledwie udanych plackach, w większości znajduje się mąka żytnia, więc weźcie to pod uwagę, bo nadaje sporo smaku!